این شعر از منظومه ویس و رامین یه قسمتایی از نامه ویس به رامین هست که تقدیمش میکنم به همه عاشقا مخصوصا به آقایی خودم

جه خوش روزی بود روز جدایی                          اگر با وی نباشد بی وفایی

اگرچه تلخ باشد فرقت یار                                 در او شیرین بود امید دیدار

خوش است اندوه تنهایی کشیدن                     اگر باشد امید بازش دیدن

اگر یک روز با دلبر خوری نوش                           کنی تیمار صد ساله فراموش

همیشه تا برآید ماه و خورشید                         مرا باشد به وصل یار امید

نه شاخش خشک گردد روز سرما                     نه برگش زرد گرددد روز گرما

همیشه سبز و نغز و آبدار است                        تو پنداری که هر روزش بهاراست

منم چون شاخ تشنه در بهاران                        تویی همچون هموای ابر وباران

نبرم از تو امید،ای نگارین                                که تا از من نبرد جان شیرین

مرا تا عشق صبر از دل براندست                      بدین امید جان من بماندست

نسوزد جان من یک باره در تاب                        که امیدت زند گه گه بر او آب

گر امیدم نماند وای جانم                                که بی امید یک ساعت نمانم

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: